Heb ik een steen verlegd in de rivier?

Heb ik nu een steen verlegd in de rivier ?

Deze week nam ik deel aan een bijzondere bijeenkomst.

Sinds 2017 zijn wij leden/leveranciers van de coöperatie Milcobel. Voordien leverden wij onze melk aan de private melkverwerker Campina, maar het Nederlandse hoofdbestuur besliste plots om hun leveranciersbestand in te krimpen en dat gebeurde met niet minder dan een botte bijl: wie links van de E40 woonde werd de melk gewoonweg niet meer opgehaald, wie rechts woonde mocht blijven leveren. Dat was wel even schrikken en het heeft ons sterk aan het denken gezet over de continuïteit van onze melkleveringen (en onze inkomsten).

Nu zijn wij als bedrijf niet meteen de grootste volume-leveraars omdat nogal veel van onze melk verwerkt wordt in ons Korte Ketenverhaal. Maar toch is de hoeveelheid melk die wij leveren naast onze eigen verwerking een sterke (financiële) en noodzakelijke poot onder ons bedrijf. Eerlijk gezegd was er eerst een gesprek met een andere afnemer, maar die pleegde na één week al contractbreuk. Fijne voor een stabiele toekomst is dat. Vanwege ons sociaal engagement is onze keuze dan gevallen voor Milcobel. Hun structuur is coöperatief, dat wil zeggen dat de prijs voor àlle afnemers onder dezelfde voorwaarden gelijk is, dat de coöperanten mede-eigenaar zijn van het bedrijf en dus ook maximaal delen in de lusten en de lasten, én dat er mede-zeggenschap is voor alle leden-eigenaars middels een organisatie structuur.

Van zodra dit mogelijk was ben ik toegetreden tot het ledenkringbestuur (verenigt een 300-tal melkleveraars in één streek) en later werd ik ook verkozen  tot de coöperatieraad die advies geeft aan de Directie en de Raad van Bestuur om gefundeerde beslissingen te nemen. Het helpt mij uiteraard ook persoonlijk om wat meer inzicht en doorzicht te krijgen in onze sector die mij natuurlijk sterk interesseert en die mij helpt om gefundeerde beslissingen te nemen binnen ons eigen bedrijf. Ook de regelmatige vergaderingen/samenkomsten met gemotiveerde collega’s zijn een opsteker, niet in het minst het uurtje dat wij ons meestal heen en weer in groep in de wagen verplaatsen naar de vergaderingen.

Hoogtepunt van het jaar en waar alle adviezen van de coöperatieraad naar toe groeien is de jaarlijkse Algemene Vergadering waar de jaarrekening en het verslag van de bedrijfsrevisor wordt voorgelezen en goedgekeurd en waar beslissingen worden gestemd die de richting van de coöperatie bepalen. Heel officieel allemaal met identiteitscontrole en stemrondes (voor/tegen/onthoudingen)  en alles wordt in een verschrikkelijke juridische tekst gegoten in een akte voor de notarissen. Na dit officiële gedeelte werden directie leden en Raad van Bestuur en stemopnemers naar voor geroepen om de akte van het jaarverslag te tekenen en terloops werd gezegd dat ook alle aanwezige leden van de Algemene Vergadering het recht hadden om “mee te tekenen”.

En ik dacht, “ik doe maar eens gek” en ik ben opgestaan en heb mijn handtekening gezet naast alle andere notabelen. Wist ik veel dat ik vervolgens wel 50 bladzijden en documenten moest tekenen … Stel je voor dat één of andere historicus  die akten later uitpluist en zich verbeten zit af te vragen welke pipo zijn (onleesbare) paraaf op elke bladzijde heeft neergekrabbeld. Well, it’s me …

Nu heb ik niet het gevoel dat ik “een steen verlegd heb in de rivier” door mijn tussenkomsten (ook tijdens de vergadering of de stemming) maar ik denk dat ik toch op zijn minst heb meegeholpen om een meekijkend oog te zijn in het dagelijks bestuur én de financiële gevolgen, maar vooral ook aan “het versterken van de oevers waarin de rivier van de coöperatie Milcobel verder kan stromen”. Ik heb mijn opgenomen taak als vertegenwoordiger voor 2.000 collega’s-coöperanten en 2.000 werknemers en binnen een melkfabriek met 1,3 miljard liter melk en bijna 1 miljard euro omzet naar best vermogen uitgevoerd. En wat de concurrerende melkophalers ook mogen beweren, het is van het allergrootste belang dat Milcobel de toon kan blijven aangeven voor een (stabiele) hoge melkprijs want alle anderen volgen en dat is zeker in het voordeel van àlle Vlaamse melkveehouders.

Het werk is niet af, wij hopen op een nog betere toekomst voor deze prachtige melkfabriek, eigendom van de boeren en werkend voor en door boeren. Ik maak mij ook weinig illusies, de cooperatie wordt door velen die slechts de korte termijn voor ogen hebben niet hoger geprezen dan de private firma's. Toch denk ik dat we moeten opletten want de economische wetmatigheden durven in golven terugkomen: hoge en lage prijzen, florerende fabrieken die veel melk willen als grondstof, en dalende vragen en zelfs het brutaal afsttoten van leveraars of faillissementen. Allemaal gezien, allemaal meegemaakt.